De excursie begon als een kopie van woensdag 16 september. Tel alleen bij het aantal bezoekers tien op – 25 volwassenen en één kind – en de omstandigheden zijn gelijk.
Hier sta je dan als man op het grasveld bij de Brensbrug halverwege de afstand pad met bos links tegen de bosrand aan. Je ziet en ruikt een groep van 28 mensen staan voor de brug over de Oude Graaf achter de bomen. Je hebt ze allang gezien. Voor je staan ook al twee andere nieuwsgierigen naar je te loeren. Naar het bos achter me wil ik niet. Ik wil het pad over. Twijfel, dan maar met het gewei over het gras [foto Ron Vodegel].
Een zoelplek maken? Nee, er zijn geen hindes in de buurt. Mijn gewei met gras versieren? Dat geeft meer aanzien en intussen een paar keer burlen. Let op!!! Een paar mensen uit de groep maakt zich los en komt mijn richting uit. Nu komt de hele groep er achteraan. Dan maar via het bosje verderop het pad over. Wanneer ik achter de eerste of tweede bomenrij blijft is er een kans. Doch de groep mensen komt achter mij aan. Dan maar terug. Nee, niet slim wat verder richting meanderende beek. Wat sneller. Nu sta ik in de beek en schuur ik met mijn gewei langs de takken van een boom.
Wat moet ik doen, daar komt een concurrent aan. Hij is sterker en ik wil geen confrontatie. Dan maar het pad over. Voor mensen ben ik minder bang dan voor mijn soortgenoot. Rennen, nog 40, 30, 20, 10 meter tot het pad. O, jee. Meer mensen hebben zich verzameld. Laat ik omdraaien terug naar het bosje. Misschien ben ik mijn sterkere concurrent voor. Gehaald. Ik hoor hem dicht achter mij burlen. Ik ren dieper het bos in en ben veilig.
Even later komt het tweede hert uit het bosje. Hij heeft zijn status bevestigd en het eerste hert heeft het hertenpad gekozen. Mijn hele excursiegroep vindt het tweede hert veel mooier. Hij heeft een mooi donker en groot gewei en een imponerende beker
Het dier is ook forser. Waarom is hij niet het leidhert of komt dat nog?
Veel tijd hebben wij intussen bij de twee herten doorgebracht. Het was een bijzonder tafereel en moesten onszelf dwingen verder te gaan om voor het donker de hindegroep met leidhert te vinden. De toren hebben we niet bereikt. Het was ook niet nodig. Onderweg hoorden we af en toe geburl. Bij het begin van het grasveld richting toren zagen we alleen het gewei van een liggend hert. Verderop tussen het bosje voor de grenskerk en ons liep de groep van 21 hindes en kalveren plus het leidhert. Een van de dames op haar achterpoten.
De hele groep verplaatste zich in richting van het liggende hert. Wij volgden en zagen hoe de dieren op het grasveld stopten om naar ons te kijken. Het leidhert als herder achteraan.
Het leidhert lijkt lang niet zo indrukwekkend als het tweede hert dat we zagen. Op een afstand van 20 meter achter de hindegroep bleef het liggend hert op zijn plek en reageerde nergens op. Duidelijk was het de leidhinde die de groep de richting wees. Het leidhert hield de groep bij elkaar en zijn geburl werd soms beantwoord of andersom. Uiteindelijk werd de afstand tussen ons en de dieren groter en verdwenen ze al snel door de stortregen uit het zicht. Veel hebben we deze avond voorgeschoteld gekregen. De lange interactie tussen de twee herten, geburl, de groep met hindes, kalveren en leidhert, veel edelherten dus en een ware langdurige stortregen. De stortregen begon op het moment dat de hindegroep zich van ons verwijderde. Gelukkig kunnen we dit jaar na de excursie bij de Daatjeshoeve terecht.
Ron Vodegel met ondersteuning van Leon Goossens
En nog een aantal nagezonden foto's van Ronald Otter:
