Meteen vertrokken en eigenlijk een beetje met het verstand op '0' door naar de Grashut. Daar gebeurt het immers. Maar goed dat de deelnemers wel goed op hun hoede waren, op 30 meter afstand in het bos stond een van de herten. Min of meer opgehouden door de groep, maar door iets terug te lopen kon het hert prima het wandelpad oversteken op weg naar het grasland, voluit burlend bij de Brensbrug. Een mooi cadeautje, bijna op aaibare afstand en daarmee begon de dag super [niet vermelde foto's Henk Heijligers].
Iets verder gelopen bleek er nog een hert in de rand te staan. 'Gelukkig' bleef het hert niet op het grasland bij de Brensbrug staan en liep het verder het bos in. Doorlopen richting Grashut. Wederom opgehouden, de complete groep stond namelijk bij het uitzichtspunt ten noorden van de wildtoren, in open grasland tussen het bosje en de bosrand.
In de directe omgeving stond nog een van de herten, het valt mij op dat het hert van de groep met hindes de andere herten relatief dicht in de buurt laat. Onmacht, overmacht of misschien toch zwakte. Het zal de komende weken blijken. Om een uur of 8 gingen de herten richting bos. De verwachting was dat de dieren gingen rusten (maar dat bleek gelukkig niet zo te zijn).
Een van de herten, de koning en ambassadeur van het woud ging in de bosrand staan.
De groep ging vanuit het bos verder en verbleef de rest van het bezoek voor de wildtoren van de Grashut. Daar stonden ook de Exmoor pony's. Mogelijk volgen nog enkele plaatjes van de bezoekers die het vroege opstaan beloond zaqen met het fraai hertengedrag.
Henk Heijligers